W 1826 roku, młoda Francuzka – Paulina Maria Jaricot, mając na celu rozpowszechnienie modlitwy różańcowej poprzez wprowadzenie praktyki codziennego odmawiania różańca, zaczęła organizować w swoim mieście, Lyonie, piętnastoosobowe grupy katolików, które nazwano Różami, a całej tej inicjatywie nadano nazwę Żywy Różaniec. Każda bowiem z osób należących do danej Róży, zobowiązywała się do codziennego odmówienia jednej dziesiątki różańca z rozważaniem jednej z 15 tajemnic różańcowych w intencjach: misyjnej i papieskiej, wyznaczanych na dany miesiąc.

W tej pomysłowej inicjatywie chodziło jej nie tylko o codzienną medytację tajemnic życia i śmierci Jezusa, ale i o przypomnienie każdej z osób, że jest w komunii ze „wspólnotą niewidzialną, ale realną, która codziennie gwarantuje odmówienie całego różańca” w każdej żywej Róży. I tak, różaniec zaczął „żyć” codziennym swoim życiem: w każdej parafii, w każdej miejscowości, gdzie powstały i działały „Róże różańcowe”. W przypadku śmierci kogoś z Róży, na jego miejsce szybko znajdowano zastępstwo, by Róża mogła dalej żyć bez „przerwy” modlitewnej.

Wkrótce Żywy Różaniec stał się bardzo popularny w całej Francji. Dwa lata później istniało tam już 150 grup, a kilka lat po powstaniu tej inicjatywy, tylko w samej Francji należało do niego ponad 3 miliony wiernych. W 1827 roku papież Leon XII pobłogosławił to dzieło, a jego następca Grzegorz XVI, w 1832 roku wydał dokumenty zatwierdzające Stowarzyszenie Żywego Różańca. Obecnie do Żywego Różańca należy kilkadziesiąt milionów członków.

Do Polski Żywy Różaniec dotarł dość szybko, bo jeszcze w XIX wieku i bardzo szybko się rozpowszechnił, „tworząc własne, parafialne zaplecza modlitewne, własny duchowy Karmel, w postaci Żywego Różańca. To prawdziwa armia ludzi, która po cichu, we własnych domach, wyprasza dla innych Boże błogosławieństwo” (wg ks.Jana Kwiatkowskiego). „To jest nasze dziedzictwo, które mimo zmieniających się czasów pozostaje żywe” (ks.Szymon Mucha).

Dzisiaj chyba nie ma parafii, w której nie byłoby koła Żywego Różańca, tak że stał się u nas wszechobecny. W niektórych parafiach jest kilka, a nawet kilkanaście Róż, które obecnie liczą po 20 osób. Wierni zrozumieli bowiem, że Żywy Różaniec jest jakby ELEKTROWNIĄ DUCHOWĄ, która zasila ich mocą Bożą i pobudza do czynu apostolskiego. Do praktycznej działalności apostolskiej, takiej jak: praca wśród ubogich, chorych, wśród rodzin wielodzietnych, rodzin alkoholików; wśród ludzi zaniedbanych religijnie i moralnie… Pobudza do dbałości o dom Boży, o szaty liturgiczne; do krzewienia cnot moralnych, zwłaszcza czynnej miłości bliźniego, do sprawiedliwości społecznej, itd. A przy tym jest on jakby niezdobytą TWIERDZĄ OBRONNĄ. Broni bowiem jednostki, rodziny i całą społeczność wierzących przed śmiercią duchową, przed ateizmem i laicyzmem, przed indyferentyzmem religijnym, przed zepsuciem obyczajów, zwłaszcza w życiu małżeńskim i rodzinnym; broni przed alkoholizmem i innymi dewiacjami moralnymi…

Przynależność do Żywego Różańca, w oczywisty sposób stawia jego członkom pewne wymagania natury moralno-religijnej, które głównie wyrażają się poprzez:

a). życie według Ewangelii, która jest fundamentem i źródłem życia chrześcijańskiego.

b). życie wiarą, nadzieją i miłością, należeć bowiem do Żywego Różańca znaczy – wierzyć w istnienie Boga i wierzyć Bogu, który przemawia, ufać Bogu i w Jego dzieło zbawienia oraz kochać Boga, a w Bogu i dla Boga kochać ludzi.

Odkąd w 2002 roku Ojciec Święty Jan Paweł II wprowadził jeszcze jedną część różańca – Część Światła – wszędzie tam, gdzie to możliwe, aby codziennie mógł być odmówiony cały różaniec, wszystkie cztery części – liczba członków poszczególnych róż powinna wzrosnąć do 20…

Różami różańcowymi kieruje kapłan zwany moderatorem Żywego Różańca, a poszczególnymi różami – oddzielnymi dla mężczyzn i dla kobiet – kierują zelatorzy wybierani przez członków Róż. Statut, oraz szczegółowe obowiązki zelatorów oraz członków Róż opracowuje ksiądz moderator w formie małej broszurki i rozdaje przy wpisywaniu się do Róży.

Podstawowym obowiązkiem sióstr i braci Żywego Różańca jest codzienne bardzo pobożne odmawianie przez cały miesiąc tej tajemnicy, którą się otrzymało, w intencji podanej przez księdza moderatora.

W każdą 1. niedzielę miesiąca zarządza się zmianę tajemnic różańcowych, czyli przydzielenie członkom róży innych tajemnic niż te, które odmawiali w minionym miesiącu. Tajemnice różańcowe w postaci kart są ogólnie dostępne w sklepach z dewocjonaliami.

Bardzo ważne jest to, aby zapisując się do Róży, nie zapominać o odmawianiu dziesiątki różańca świętego, gdyż wtedy kółko różańcowe ulega przerwaniu. Najlepiej wybrać sobie dogodną, stałą porę dnia odmawiania, dzięki temu nabierając dobrego nawyku.

Na stronie internetowej: http://www.yasni.pl/ext.php?url=http://www.koszalin.opoka.org.pl/new/podstrony/ceremonial_rozaniec.html&name=Szymon+Niezgoda&cat=other&showads=1 znajdują się wszystkie kościelne akty prawne, przepisy, ceremoniał itp. słowem wszystko, co dotyczy Żywego Różańca.

Także na stronie: http://kprvoltaire.republika.pl/dokumenty.html należącej do Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie, jest bardzo pięknie i szczegółowo opisane to, co wiąże się z Żywym Różańcem (łącznie z wzorcowym ceremoniałem przyjęcia nowego członka do Róży itp.).

„Tysiące członkiń i członków Kółek Różańcowych… to przysłowiowy „uśpiony olbrzym”. Trzeba go przebudzić” – powiedział kiedyś ks.biskup Jan Chrapek. „Trzeba tym różańcowym wspólnotom pomóc pogłębić się formacyjnie oraz właściwie ukierunkować ich apostolski dynamizm”. I tak w roku 2012 Konferencja Episkopatu Polski zatwierdziła Statut Stowarzyszenia „Żywy Różaniec”. Powstała więc ogólnopolska struktura Żywego Różańca, na której czele stoi delegat KEP ks. abp Wacław Depo, metropolita częstochowski. Spełniło się marzenie ojca Szymona Niezgody.

Ponadto w Rembertowie zostały zorganizowane spotkania moderatorów, kapłanów i duszpasterzy czuwających w diecezjach i parafiach nad rozwojem i formacją Żywego Różańca. Spotkania te stały się formą dzielenia doświadczeniami, inicjatywami podejmowanymi przez Żywy Różaniec w poszczególnych diecezjach. W ten sposób po raz pierwszy zostały uruchomione „kanały” poprzez moderatorów diecezjalnych, dekanaty, parafie, zelatorów i zelatorki, poprzez których wszędzie mają szanse dotrzeć materiały formacyjne, co pozwoli wiele wspólnych inicjatyw podejmować razem. Owoce tego są aż nadto widoczne.

Pojawia się coraz więcej pielgrzymek diecezjalnych i spotkań, które owocują jednoczeniem się Żywego Różańca. Owocem spotkań moderatorów jest także I Ogólnopolska Pielgrzymka Żywego Różańca w Roku Wiary na Jasna Górę 1 czerwca 2013 r. Przerosła ona oczekiwania organizatorów, bo zgromadziła 15 tysięcy osób przybyłych prawie ze wszystkich diecezji w Polsce. „Uśpiony olbrzym” budzi się do życia. Jak nie dziękować za ten „polski cud” Pauliny Jaricort, który dokonuje się po 150 latach od jej śmierci. Bogu niech będą za to wszystko dzięki” (wg ks.Szymona Muchy krajowego moderatora Żywego Różańca).

Źródło: http://www.naszdziennik.pl/blogaid/uczynic-rozaniec-modlitwa-wszystkich.html
RODZINY RÓŻAŃCOWE

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Statut Stowarzyszeń „Żywy Różaniec” do odczytania lub pobrania – statut_zywego rozanca_2012

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zobacz również – http://www.rozaniec.eu/