O parafii

Czym jest parafia?

Kodeks Prawa Kanonicznego mówi:

Kan. 518 – Z zasady ogólnej parafia powinna być terytorialna, a więc obejmująca wszystkich wiernych określonego terytorium. Gdzie jednak jest to wskazane, należy tworzyć parafie personalne, określone z racji obrządku, języka, narodowości wiernych jakiegoś terytorium, albo z innego jeszcze powodu.

Kan. 519 – Proboszcz jest własnym pasterzem zleconej sobie parafii, podejmującym pasterską troskę o powierzoną mu wspólnotę pod władzą biskupa diecezjalnego. Powołany jest do uczestnictwa w posłudze Chrystusa, ażeby dla tejże wspólnoty wykonywał zadania nauczania, uświęcania i kierowania, przy współpracy także innych prezbiterów i diakonów oraz niosących pomoc wiernych świeckich, zgodnie z przepisami prawa.

Kan. 528 –

§ 1. Proboszcz jest obowiązany zatroszczyć się o to, ażeby przybywającym w parafii głoszone było nieskażone słowo Boże. Stąd zabiega o to, by wierni byli właściwie o prawdach wiary pouczeni, zwłaszcza przez głoszenie homilii w niedziele i święta nakazane oraz przez nauczanie katechetyczne. Popiera też dzieła, poprzez które jest propagowany duch ewangeliczny, również w zakresie sprawiedliwości społecznej. W sposób szczególny troszczy się o katolickie wychowanie dzieci i młodzieży. Wszelkimi siłami zabiega, korzystając także z pomocy wiernych, ażeby ewangeliczne orędzie dotarło również do tych, którzy przestali praktykować albo nie wyznają prawdziwej wiary.

§ 2. Proboszcz troszczy się o to, ażeby sprawowanie Echarystii stało się centrum parafialnego zgromadzenia wiernych. Pracuje nad tym, by wierni wzmacniali się przez pobożne uczestniczenie w sakramentach, a zwłaszcza często przystępowali do sakramentów Najświętszej Echarystii i pokuty. Stara się również o to, by wierni modlili się, także w rodzinach, oraz świadomie i czynnie uczestniczyli w liturgii. Proboszcz, pod władzą biskupa diecezjalnego, winien kierować liturgią w swojej parafii i czuwać nad tym, by nie wkradły się do niej nadużycia.

Kan. 529 –

§ 1. Pragnąc dobrze wypełnić funkcję pasterza, proboszcz powinien starać się poznać wiernych powierzonych jego pieczy. Winien zatem nawiedzać rodziny, uczestnicząc w troskach wiernych, zwłaszcza niepokojach i smutku, oraz umacniając ich w Panu, jak również – jeśli w czymś nie domagają – roztropnie ich korygując. Gorącą miłością wspiera chorych, zwłaszcza bliskich śmierci, wzmacniając ich troskliwie sakramentami i polecając ich dusze Bogu. Szczególną troską otacza biednych, cierpiących, samotnych, wygnańców oraz przeżywających szczególne trudności. Stara się wreszcie o to, by małżonkowie i rodzice otrzymali pomoc do wypełniania własnych obowiązków oraz popiera wzrost życia chrześcijańskiego w rodzinach.

§ 2. Proboszcz uznaje i popiera własny udział wiernych świeckich w misji Kościoła, udzielając również poparcia ich stowarzyszeniom o celach religijnych. Współpracuje z własnym biskupem i diecezjalnym prezbiterium, zabiegając także o to, by wierni troszczyli się o parafialną wspólnotę, czuli się członkami zarówno diecezji, jak i Kościoła powszechnego, oraz uczestniczyli w rozwijaniu lub podtrzymywaniu tej wspólnoty.

Kan. 530 – Do funkcji specjalnie powierzonych proboszczowi należą następujące:

1° udzielanie chrztu;
2° udzielanie sakramentu bierzmowania osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci, według przepisu
kan. 883, n. 3;
3° udzielanie Wiatyku i namaszczenia chorych, z zachowaniem wszakże przepisu
kan. 1003, §§ 2 i 3, a także udzielanie apostolskiego błogosławieństwa;
4° asystowanie przy zawieraniu małżeństw i błogosławieniu małżeństw;
5° odprawianie pogrzebów;
6° świecęnie źródła chrzcielnego w okresie wielkanocnym, prowadzenie procesji poza kościołem oraz dokonywanie uroczystych poświęceń poza kościołem;
7° bardziej uroczyste sprawowanie Eucharystii w niedziele i świę
ta.

 Kan. 776 – Z racji swej funkcji, proboszcz obowiązany jest troszczyć się o nauczanie katechetyczne dorosłych, młodzieży i dzieci. Dla osiągnięcia tego celu powinien skorzystać ze współpracy duchownych przydzielonych do parafii, członków instytutów życia konsekrowanego oraz stowarzyszeń życia apostolskiego, uwzględniając charakter każdego instytutu, jak również wiernych świeckich, głównie katechetów. Wszyscy wymienieni, jeśli tylko nie podlegają prawnej przeszkodzie, powinni chętnie spieszyć z pomocą. Do proboszcza należy popierać i umacniać zadanie rodziców w zakresie katechezy rodzinnej, o czym w kan. 774, § 2.

 Kan. 777 – Uwzględniając normy wydane przez biskupa diecezjalnego, proboszcz ma w szczególny sposób troszczyć się:

1° żeby była prowadzona katecheza przygotowująca do uczestnictwa w sakramentach;

2° aby dzieci, przez nauczanie katechetyczne trwające odpowiedni okres czasu, właściwie zostały przygotowane do pierwszego przyjęcia sakramentów pokuty i Najświętszej Eucharystii oraz do sakramentu bierzmowania;

3° by dzieci, po przyjęciu pierwszej Komunii świętej, były w dalszym ciągu przez formację katechetyczną szczegółowiej i w sposób bardziej pogłębiony kształtowane;

4° ażeby katechizować także upośledzonych fizycznie i umysłowo, na ile pozwala na to ich stan;

5° ażeby przez zastosowanie różnych form i poczynań umacniać, oświecać i potęgować wiarę młodzieży i dorosłych.

Zobacz też artykuł  Karoliny Polak – Po co nam parafie?

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Co wiesz o swojej parafii?

Czy poczuwasz się do wspólnoty z nią?

Czy może wiążą cię tylko z parafią miejsce zamieszkania, wpisy do kartoteki i ksiąg parafialnych?

Czy może traktujesz jak „punkt usług religijnych konkurujący z innymi parafiami na wolnym rynku”?

Jak się angażujesz w życie wspólnoty parafialnej?

Czy pogłębiasz więź wspólnoty w rodzinie parafialnej? (parafia rozumiana jako wspólnota wspólnot, czy rodzina rodzin)

Czy się modlisz za swego Księdza Proboszcza i innych parafian?

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

Rycina kosciola_KucharyRYS   HISTORYCZNY  PARAFII KUCHARY  KOŚCIELNE

            KUCHARY KOŚCIELNE – DAWNIEJ KUCHARY, LUB KUCHARY CERKIEWNE. OSADA SŁUŻEBNA WZMIANKOWANA W 1261 ROKU. POSIADŁOŚĆ SZLACHECKA. W XVII WIEKU WŁASNOŚĆ RODZINY GRODZIECKICH.

PIERWSZY ZAPIS O KOŚCIELE I PARAFII POCHODZI Z 1449 ROKU. PARAFIA ZOSTAŁA ERYGOWANA W XIV WIEKU I DO 1818 ROKU NALEŻAŁA DO ARCHIDIECEZJI GNIEŹNIEŃSKIEJ. W 1815 ROKU DO PARAFII KUCHARY KOŚCIELNE PRZYŁĄCZONO PARAFIĘ W DĄBROSZYNIE.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOBECNY KOŚCIÓŁ POCHODZI Z 1795 ROKU. ZOSTAŁ WZNIESIONY STARANIEM MIEJSCOWEGO PROBOSZCZA  KS. SEBASTIANA  MICHAŁA IWAŃSKIEGO NA MIEJSCU STAREGO, WALĄCEGO SIĘ KOŚCIOŁA. JEST TO BUDYNEK DREWNIANY, O KONSTRUKCJI ZRĘBOWEJ, JEDNONAWOWY, Z PREZBITERIUM NIŻSZYM ZAMKNIĘTYM WIELOBOCZNIE. PRZY OD STRONY PÓŁNOCNEJ – ZAKRYSTIA, OD POŁUDNIOWEJ – BABINIEC. STROP WSPARTY NA WIELOBOCZNYCH SŁUPACH DREWNIANYCH. WE WNĘTRZU TRZY OŁTARZE BAROKOWE Z OK. 1700 ROKU, AMBONA Z KOŃCA XVIII WIEKU

Więcej na temat parafii w książce Andrzeja Króla: http://parafiakucharykoscielne.pl/zarys-dziejow-parafii-i-kosciolow/

Okladka ksiazki o Kucharach_Andrzeja Krola